به روی عالم آرا گر نقاب زلف درپیچد

بیاض صفحهٔ کافور را در مشک تر پیچد

گهی چون طفل اشک من درآغوش نگه غلتد

گهی چون سبزهٔ مژگان به دامان نظر پیچد

اگر گویم ز زلف خود رهایی ده دل ما را

چو زلف خود سر هر مو ز صدجا بیشترپیچد

به گاه خنده شکر ریزد از چاک دل گوهر

به وقت خامشی موج گهر را درشکر پیچد

نخیزم چون غبار از راه او بیدل که می ترسم

عنان توسن ناز از طریق مهر درپیچد